Prikangst:(

Het was weer zover. Het geen waar ik vanaf klein meisje al zo ontzettend bang voor ben, moest weer gebeuren. Bloedprikken! En niet zoals gewoonlijk 1 of 2 buisjes, maar 8. 4 voor hier, en 4 voor het zkh in Utrecht. Het afgelopen weekend ben ik al 5x geprikt. Dus dat ging ook al niet van harte. En omdat het een feestdag was, was de prikdienst er niet, dus zou ik geprikt worden door iemand van de verpleging. Dus om 10uur hoorde ik dat ik geprikt zou worden, op het moment dat ik dat dus weet, beginnen al me zweetklieren spontaan overuren te draaien, en me maag draait lekker daarbij lekker net zo hard mee. Maar er kwam maar niemand, tot het 2 uur was. Kar met alle naalden en alles kwam binnen en bleef daar een half uurtje in ze eentje wachten op zijn trouwe prikker. De wel lieve verpleegster bekeek me armen eens en besloot om niet te prikken. Aders te dun, dus ze zij gelukkig heel eerlijk dat ze dat niet kon. 2e verpleegster erbij, bekeek me armen, handen, benen en voeten. Besloot ook om niet te prikken. Dokter bellen. Die zei door de telefoon meteen dat ze dan ook niet wilde. Tjah en dan.....inmiddels is het 4 uur. We besluiten samen met de arts om anesthesie te laten prikken. Dus die worden gebeld, ze willen wel prikken, maar ik moet dan wel naar de recovery komen. Om half 8 die avond...(als net de gouden kooi begint) kon ik samen met een verpleegster naar de recovery. En Thank God! Daar was een anesthesist, en ik herkende haar meteen, zij had me al eens eerder geprikt, meteen raak! Dus ik was al een stuk rustiger, maar nog steeds zo bang als maar kon. Nou, eerst maar eens alle aderen bekijken. De 8 buisjes werden even mooi voor me uitgestald, hoe rustgevend:P Na tijdje zoeken, vonden we samen een geschikte ader in me arm. Stuwbad er strak om...naald erin......en een andere mevrouw kneedde hardhandig in me bovenarm, ik werd zoals de anesthesist zei, gewoon gemolken zoals ze bij koeien doen haha. Maar!!!!!!!! Ze haalde er wel 8 buisjes uit!! Put your hands together for this woman!!!! Nadat we klaar waren, heeft ze me beloofd dat ik haar nu altijd mag laten bellen om te prikken. Ik had volgens haar ook erg moeilijke aders, waar alleen en zeker als er zoveel bloed uitgehaald moet worden een anesthesist in moet prikken. Ik vond haar zo lief he. Woei!! Dus al met al, is het toch nog gelukt. Zou ik ooit van deze angst afkomen??? Nee, ik denk het niet. Ben je 18, huil je als je geprikt moet worden.......................